Fern Michaels - Królowa Vegas, Romanse(1)

Fern Michaels - Królowa Vegas

Indeks Finanse, Finanse(1), Filozofos, Fesenjan, Fenix,

Odnośniki

Fern Michaels - Królowa Vegas, Romanse(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Michael Fern

Królowa Vegas

(Vegas rich)

Same Coiemm

1923-1942

9UL

pietwózy

1923

O tary prawnik spojrzał na oblepione brudem okna gabinetu, które były czysz-O czone zaledwie wczoraj, i skrzywił się z niesmakiem. Widział, jak sekretarka zamaszyście przecierała szyby namydloną szmatą, a potem polerowała tak długo, aż można było zobaczyć w nich swoje odbicie. Teraz, niecałe piętnaście godzin później, znów oblepione były brudem tak, jakby nigdy ich nie czyszczono. Spojrzał w dół na swój e biurko i znów ujrzał ziarenka pustynnego piasku. Dmuchnął na nie zirytowany i wcale nie zaskoczyło go, że nie przesunęły się ani trochę. Powtórzył sobie raz jeszcze, że przecież jest na pustyni-piasek to element, którego należało tu oczekiwać.

Alvin Waring, prawnik z własną praktyką, patrzył zmartwionym wzrokiem na dwie teczki - j edną grubą, drugą cienką - przesuwając j e machinalnie po biurku. Wiedział dokładnie, co znajdowało się w każdej z nich. Gdyby musiał, mógłby bez mrugnięcia okiem wyrecytować ich treść od początku do końca.

Wtedy właśnie weszła do jego biura. Spojrzał na nią i przyszły mu na myśl wodospady, błękitne letnie niebo, pikniki i polne kwiaty. W tej sekundzie zatęsknił za swoją dawno minioną młodością. Dwie teczki na biurku nagle nabrały sensu. Wstał, a jego stare kości zatrzeszczały. Zrobił kilka kroków, wyciągnął rękę i dotknął jej dłoni, bardziej miękkiej niż płatki najdelikatniejszych kwiatów. Uśmiechnęła się, a w kącikach oczu o kolorze letniego nieba ukazały się leciutkie zmarszczki.

- Dzień dobry, panie Waring, jestem Sallie Coleman. Dostałam pana list kilka dni temu. Przyszłabym wczoraj, ale... musiałam... załatwić parę spraw. Nie mam za wiele pieniędzy, wydałam wszystko, żeby zapłacić za pogrzeb Cot-tona. Zostało mi tylko to - powiedziała Sallie wyciągając z torebki niewielki jutowy woreczek. - Cotton dał mi tę sakiewkę pierwszego dnia, kiedy zaczęłam pracować w salonie bingo. Powiedział, że to mają być moje oszczędności na wypadek, gdyby coś się nie udało. Nie jestem pewna, ile są warte. Cotton powiedział, że to czyste złoto.

- Nie powinno się ruszać oszczędności. Są na przyszłość.

Prawnik odchrząknął oddając jej woreczek ze złotem. Zastanowiło go, jak czułby się spacerując z tą młodą kobietą po zielonej łące pełnej kwitnących stokrotek. Boso. I trzymając ją za rękę.

Sallie cofnęła się o krok, ale nie wyciągnęła ręki po woreczek. Błękitne oczy spojrzały pytająco.

- Nie rozumiem. Spłacenie długów może mi zająć lata. Złoto pozwoliłoby zakończyć wszystko szybciej, prawda?

- To nie ma znaczenia. Nie ma potrzeby, żeby odpowiadała pani za długi Cottona. Po pierwsze, nie miał żadnych długów. Za pogrzeb można było zapłacić z jego majątku. Nie było... nie ma potrzeby, by brała pani odpowiedzialność na siebie.

- Ależ tak, panie Waring, oczywiście że j est taka potrzeba. Cotton był moim przyjacielem. Było mi ciężko tu, na pustyni, gdy tylko przyjechałam. On mi pomógł. Czuwał nade mną. Nie pozwalał nikomu zrobić mi krzywdy. Był miłym i dobrym człowiekiem. Czasami... właściwie to na ogół nie miał szczęścia, ale gdy miał pieniądze, zawsze dzielił się ze mną i paroma innymi osobami, którym się nie wiodło. Nie żałuję, że zapłaciłam za jego pogrzeb. Jeżeli nie zostawił żadnych długów, a pan nie chce moich oszczędności, to dlaczego napisał pan do mnie ten list i prosił, żebym przyszła?

- Proszę usiąść, panno Coleman. Muszę pani wyjaśnić kilka spraw. Mam zamiar przeczytać pani ostatnią wolę Cottona.

- Na litość boską, panie Waring, ostatnia wola człowieka to chyba jego prywatna sprawa? Nie wiem, czy Cottonowi spodobałoby się, że chce pan mówić mi o jego sekretach. Zawsze twierdził, że życie mężczyzny i jego przeszłość należą tylko do niego. Mawiał, że dobre imię to wszystko, co Bóg daje mężczyźnie przy narodzinach i kiedy opuści ten świat, j ego imię na nagrobku będzie wszystkim, co po nim zostanie. Skoro już to powiedziałam, panie Waring, to wrócę lepiej do pracy. Mam zamiar dopilnować ustawienia nagrobka w niedzielę po południu. Kaznodzieja zgodził się powiedzieć kilka słów. Planuj ę też urządzić stypę w salonie bingo dla każdego, kto zechce przyjść.

Alvin Waring nie mógł uwierzyć własnym uszom. Była już niemal przy drzwiach, gdy ostrym tonem nakazał, żeby wróciła i usiadła. Usadowiła się na brzeżku twardego, drewnianego krzesła, a on uśmiechnął się, bo w błękitnych oczach dostrzegł strach, i rzekł łagodnie:

- A teraz, młoda damo, proszę siedzieć tu i słuchać, gdy będę czytał ostatnią wolę Cottona Eastera. Wcześniej jednak, chciałbym opowiedzieć trochę o Cottonie. Jeśli tego nie zrobię, nie zrozumie pani jego ostatniej woli. Cotton przyjechał na pustynię wiele lat temu ze swoim ojcem. Był wtedy małym chłopcem. Jego tata był wykształconym człowiekiem, którego żona zmarła przedwcześnie. Miał małe dziecko na wychowaniu, przyjechał więc tutaj w poszukiwaniu majątku, podobnie jak przedtem jego ojciec. Odniósł też duży sukces, niemal taki jak ojciec. Posłał Cottona do szkoły w Bostonie, a chłopiec, gdy tylko ukończył studia, natychmiast opuścił Boston, by wrócić tutaj i zająć należne mu miejsce jako następca ojca. Głównym powodem, dla którego ojciec

Cottona wybrał Vegas, był fakt, że jego ojciec, czyli dziadek Cottona, wydobywał złoto ze złoża Comstock. Starszy pan zapisał ojcu Cottona wszystko, a było tego sporo. Ten sprzedał pozostawione mu przez ojca udziały w Comstock dokładnie we właściwym momencie i zgromadził fortunę. Sprzedał drogo, po dwadzieścia dwa tysiące dolarów za akcję, a miał ich tysiące. Tata Cottona był oprócz tego graczem i udało mu się wygrać w pokera mnóstwo ziemi. Nigdy nie dotknął tych pieniędzy. Wciąż i wciąż udawało mu się zdobywać duże kwoty. Na jego zamówienie wykonano obrzydliwie wielki sejf firmy Fargo Wells i w nim trzymał swoją fortunę. Nie ufał bankom ani giełdzie. Mądry człowiek. Kupił połowę pustyni po pięćdziesiąt centów za akr. Pożyczał narzędzia wielu poszukiwaczom złota w zamian za procent z wydobycia, a oni później zwracali podwójną stawkę. W niektórych przypadkach całe żyły złota i kopalnie trafiały z powrotem do kieszeni taty Cottona. Kiedy umarł, jego majątek przeszedł na Cottona, który ani trochę nie dbał o pieniądze. Chciał sam spróbować szczęścia. Zgromadził własną fortunę, która znalazła się cała w sejfie Wells Fargo razem z pieniędzmi ojca i dziadka. Proszę jednak pamiętać, panno Coleman, że Cotton dokładnie wiedział, co należało do niego, co do jego dziadka, a co do ojca. Nie sądzę, żeby znał, czy choćby nawet interesował się dokładną kwotą. Próbowałem mu powiedzieć, ale to go po prostu nie obchodziło. Chciał być taki, jak inni górnicy - opowiadać niestworzone historie, pić samogon, kochać łatwe kobiety, grać i natrafić na wielką żyłę złota. Pragnął szacunku, a pani była jedyną osobą, która dawała mu to, czego chciał. Mówił, że pielęgnowała go pani, gdy zachorował na zapalenie płuc i karmiła go, gdy był głodny. Mówił, że kilka razy prała pani jego ubrania, a wspomniał też, że była pani... hmm, określił to jako, proszę wybaczyć wyrażenie, "niezła w łóżku".

Sallie zaczerwieniła się, ale nie spuściła z Waringa błękitnych oczu.

- Panno Coleman, Cotton zostawił pani cały swój majątek.

- Mnie? Jak to? Dlaczego miałby zrobić coś takiego, panie Waring?

- Ponieważ akceptowała go pani takim, jakim był, a mówił też, że szanowała go pani i prosiła o rady. Powiedział, że nikt inny, ani kobieta, ani mężczyzna, nie pytał go o radę. A pani słuchała jego rad. To było ważne dla Cottona.

- Ale... ale...

- Jest pani bardzo bogata, panno Coleman. Ostatnia wola jest krótka. Przeczytam ją, a gdy skończę, będzie pani mogła zadawać pytania.

Sallie słuchała drżącego głosu starego prawnika rozumiejąc z jego przemowy tylko jedno słowo: bogata. Ludzie tacy jak ona nigdy nie byli bogaci. Gdyby była bogata, mogłaby wrócić do Teksasu i pomóc rodzinie. Szkoda, że jej życie nie potoczyło się inaczej. Pożałowała nagle, że nie umie dobrze pisać i czytać. Cotton pomógł jej trochę, ale czuła zbyt duże zakłopotanie i wstyd, żeby uświadomić mu, jak bardzo była niedouczona.

Prawnik skończył czytać. Powinna była bardziej uważać. Powiedział, żeby zadawała pytania. Patrzył na nią wyczekująco.

- Panie Waring, jeśli to możliwe, chciałabym pomóc w kłopotach moim rodzicom. Przez ostatnie lata posyłałam do domu drobne sumy, ale trzeba się

zatroszczyć o kilkoro dzieci. Jak pan myśli, ile to może kosztować? Jeśli wystarczy pieniędzy, może mogłabym przenieść rodzinę do małego domku z podwórkiem. Może jeszcze kupiłabym kilka zabawek i nowe ubrania. I jeszcze posłałabym dzieci do szkoły. Mój tata, on... ile kosztowałoby to wszystko?

- W porównaniu z tym, co pani posiada, to kropla w morzu. Jest pani bogata, panno Coleman. Pozwoli pani, że wyrażę to inaczej. Czy wie pani, ile to jest milion dolarów? - Sallie kiwnęła głową potakująco. Nigdy w życiu nie widziała więcej niż pięćdziesiąt dolarów naraz. Milion - to musiało być znacznie więcej. Szkoda, że nie słuchała Cottona uważniej, gdy uczył ją rachunków. Wszystko, co chciała wiedzieć, to móc przeliczyć pieniądze pod koniec dnia i sprawdzić, czy suma się zgadza.

- W takim razie proszę pomnożyć to przez pięćdziesiąt - tyle mniej więcej wartjestpani majątek, a możliwe, że więcej, dzięki Cottonowi Easterowi. Nie wliczam w to ziemi. W tej chwili nie jest wiele warta, ale być może pewnego dnia będzie kosztować majątek. Tak uważał ojciec Cottona i tak myślał sam Cotton. Najlepszą radą, jaką mogę pani dać, jest wziąć trochę z tych pieniędzy i kupić resztę pustyni, a potem czekać, aż nadejdzie właściwy czas żeby ją sprzedać. Kosztuje teraz około sześćdziesięciu pięciu centów za akr. Mogę to dla pani załatwić, jeśli zechce pani upoważnić mnie do prowadzenia jej spraw. Jeżeli planuje pani zatrudnić innego prawnika, to też w porządku. Będę pani przysyłał comiesięczne raporty finansowe, a nie zmieniają się one zbytnio, jako że wszystkie środki są zamrożone. Później chciałbym, abyśmy usiedli i porozmawiali o rynku giełdowym. Czy chciałaby pani przeprowadzić się do domu Easterów? Dom otrzymał nazwę, gdy Cotton był jeszcze małym brzdącem. Jego ojciec nazwał go "Sunrise". Wzgórze, na którym stoi, należy do pani - dla podkreślenia swoich słów potrząsnął kompletem pobrzękujących kluczy.

- Co to za dom, panie Waring? - wydusiła z siebie Sallie.

- Dom ojca Cottona. Jest piękny. Całe wyposażenie sprowadzono z Bostonu. Najlepsze, jakie można było dostać za pieniądze. Jest tam prawdziwy wodociąg, studnia i automobil. Mieszka tam teraz tylko starsza para służących. Opiekują się całym domem. Może tam pani zamieszkać, jeśli pani zechce. Dom należy do pani.

Dom zwany "Sunrise". Sallie myślała, że śni.

- Ile jest tam pokoi?

- Jedenaście. I cztery w pełni wyposażone łazienki. Piękny ogród. Lubi pani kwiaty, panno Coleman?

- Uwielbiam. A pan, panie Waring?

- Również, zwłaszcza polne. Dzwonki i takie małe, żółte dzwoneczki z kwiatkami odwróconymi do góry nogami. Moja matka miała piękny ogród. Gdzie pani teraz mieszka, panno Coleman?

- W pensjonacie. Mam duży pokój z ładną tapetą i białymi zasłonami w oknach. Tylko że nie mogę otwierać okien ze względu na pył i piasek. Chciałabym kiedyś zobaczyć, jak firanki poruszają się przy porannym wietrzyku, ale siatki na okna są przerażająco drogie...

- Nie musi pani się już martwić, że coś jest za drogie. Jeśli mogę spytać, co teraz pani zrobi? Gdyby zechciała pani opowiedzieć mi więcej o swoim pochodzeniu, może byłbym w stanie pomóc, że tak powiem, w zaplanowaniu pani przyszłości. Cotton mi ufał. Chciałbym, aby pani też mi zaufała...

Sallie wyprostowała się na twardym, drewnianym krześle i spojrzała staremu prawnikowi prosto w oczy. Z początku mówiła z wahaniem, ale kiedy zapominała o wstydzie, słowa popłynęły wartkim strumieniem...

- Jestem jednym z ośmiorga dzieci, najstarszą córką. Chłopcy odeszli z domu, gdy tylko stało się to możliwe. Mój tata, on... za dużo pił. Mama zarabiała trochę praniem i prasowaniem. Ja jej pomagałam. Nigdy nie starczało jedzenia. Nigdy nie było mi ciepło. Wyjechałam, gdy skończyłam trzynaście lat. Dotarłam tutaj i śpiewałam, żeby zarobić na kolację. Cotton mówił, że śpiewam jak anioł. Uwielbiał mnie słuchać. Górnicy czasem dawali mi napiwki. Cotton zawsze był hojny. Nie przeszkadzało mu, że czasami, gdy nie było pieniędzy, robiłam... brałam pieniądze za rzeczy, które zawstydziłyby moją matkę. To taki inny sposób, żeby powiedzieć, że byłam... jestem... dziwką. Nie sądził pan, że to powiem, prawda, panie Waring?

- Nie, nie sądziłem. Nie mam zamiaru pani osądzać, panno Coleman.

- To dobrze, panie Waring. Ja też nie będę pana osądzać. Teraz, skoro już to sobie wyjaśniliśmy, możemy rozmawiać uczciwie. Umiem trochę czytać i pisać. Może teraz mogłabym znaleźć kogoś, kto by mnie uczył. W Teksasie nie było czasu na szkołę i ładne ubrania. Eleganckie panie z miasta nazywały nas białą hołotą. Nikt o nas nie dbał. Chciałam żyć lepiej, tak samo, jak chcieli tego moi bracia. Pewnego dnia mam zamiar ich odnaleźć i pomóc im, jeśli będę mogła. Trzymam też pana za słowo co do przeprowadzki do tego pięknego domu. Nie wie pan, czy okna tam się otwierają?

Prawnik uśmiechnął się...

- Dopilnuję, żeby tak było. Panno Coleman, mam pomysł. Czy ktoś mógłby zająć pani miejsce w salonie bingo na, powiedzmy, sześć miesięcy, może rok? Znam pewną osobę w Kalifornii, która prowadzi szkołę średnią dla młodych dziewcząt. Jeśli spodoba się pani ten pomysł, mogę dopilnować, by zajęła się panią... pani...

- Podszlifowaniem? -jej dźwięczny śmiech sprawił, że prawnika przeszedł dreszcz. - Myślę, że to dobry pomysł. Ale najpierw muszę pojechać do Teksasu. Rodzina przede wszystkim. Kiedy wrócę, możemy znów o tym porozmawiać. Gdzie znajduje się sejf, o którym pan mówił? Czy da mi pan pieniądze, czy po prostu muszę go otworzyć i je zabrać? Czy muszę notować wszystkie wydatki?

- Panno Coleman, proszę robić, co pani zechce. Kiedy chciałaby pani odwiedzić dom?

- Dzisiaj.

- Podróż konno trwałaby dwa dni. Mogę zadbać o to, by zabrano tam panią jutro, jeśli to pani odpowiada. Oto szyfr do sejfu i klucze do domu. W ciągu ostatnich lat wiele funduszy umieszczonych zostało w bankach, gdy tylko odniosłem wrażenie, że to bezpieczne. Książeczki czekowe są w tym pudełku i teraz należą do pani. Wszystko, co musi pani zrobić, to wejść do któregoś z banków, wpisać

swoje nazwisko i wziąć tyle pieniędzy, ile pani zechce. Czy zgadza się więc pani, żebym zakupił więcej terenów na pustyni?

- Jeśli uważa pan, że to mądra decyzja.

- Tak uważam.

- W takim razie ma pan moją zgodę, panie Waring.

- Jestem ciekaw, panno Coleman, jak się pani teraz czuje?

- Smutno mi. Cotton był moim bliskim przyjacielem. Nie mogę uwierzyć, że zostawił mi wszystkie te pieniądze. Czy chciał, żebym zrobiła coś szczególnego? No i dlaczego... dlaczego ja? Miał przyjaciół. Powinna też być jakaś rodzina w Bostonie. Jest pan pewien, że chodzi o mnie?

- Jestem pewien - Waring wstał, wyszedł zza biurka i wyciągnął rękę. Przytrzymał jej delikatną dłoń chwilę dłużej, niż to było konieczne. - Proszę się cieszyć swoją nową fortuną, panno Coleman.

- Spróbuję, panie Waring.

Sallie wyciągnęła ręce po małe drewniane pudełko z książeczkami czekowymi.

Znalazłszy się znów na słońcu, Sallie rozejrzała się po ulicy. Zastanowiło ją, że wszystko wyglądało tak samo jak godzinę temu, gdy weszła do biura prawnika.

Spojrzała na sklepy ciągnące się wzdłuż ulicy. Znała po imieniu wszystkich ich właścicieli. Toolie Simmons prowadziła "Arkadę", gdzie sprzedawano piwo na kredyt, "Rye & Thackery" należało do Russa Malloya, dalej był klub "Pod Czerwoną Cebulą", "Brylantowy Kontuar" z literą N napisaną na odwrót na prymitywnym szyldzie i klub "Arizona", którego szyld dumnie oznajmiał, że whisky jest tam w pełni dojrzała i reimportowana. Mężczyźni siedzieli na rozchwierutanych krzesłach chroniąc się w niewielkich plamach cienia, odchylali się do tyłu pod zatrważającymi kątami, rozmawiali, palili cygara i fajki czekając na otwarcie salonów w południe. Pracowaliby, gdyby była dla nich jakaś praca. Może mogłaby coś z tym zrobić. Kilku z nich pomachało do niej, inni uchylili słomianych kapeluszy na znak, że ją poznają.

- Zaśpiewasz nam ładną piosenkę, panno Sallie? - krzyknął jeden z górników.

- Nie dziś, Zeke. Jadę do Teksasu zobaczyć się z rodziną i mam sporo do zrobienia. Ale wkrótce wrócę. Powiedz co chciałbyś, żebym zaśpiewała, a ja zrobię to specjalnie dla ciebie.

- Słyszałem, że w Handlowej dostali wczoraj trochę brzoskwiń w puszkach, panno Sallie.

- Dziękuję, że mi powiedziałeś, Billy. Chciałbyś trochę?

- Pewnie, że tak, panno Sallie.

- Kupię je, kiedy będę wracać i podrzucę ci. Będziesz w klubie "Arizona"?

- Nie. Nie mam dziś grosza w kieszeni. Poczekam tutaj.

Sallie kiwnęła głową, omijając beczki z towarami i żywnością stojące przed Kompanią Handlową. Uśmiechnęła się do Hirama Webstera, kiedy przestał zamiatać piasek sprzed progu, żeby mogła przejść.

- Dzień dobry, panie Webster. Ładny dziś dzień, prawda?

- Jasne, panno Sallie. Mnóstwo błękitnego nieba.

Sallie była przekonana, że nikt nie wiedziałjeszcze o jej fortunie. Idąc dalej przypomniała sobie namioty i zapach smażonej cebuli, który przenikał powietrze, kiedy po raz pierwszy przyjechała do tego miasta. Teraz nie było już namiotów - zastąpiły je nowe, drewniane budynki. Wciąż było to surowe, tandetne miasto, miasto mężczyzn. Uświadomiła sobie, że teraz może je zmienić tak, jak tylko zechce. Mogła kupić wszystko, co chciała. Mogła zburzyć wszystkie nędzne budynki i zacząć od nowa. Cotton mówił, że można kupić wszystko, byle by cena była odpowiednia.

Sallie zeszła z drogi, gdy mijały ją trzy kobiety z wiklinowymi koszykami w rękach. W żaden sposób nie dały po sobie poznać, że ją zauważyły, ale Sallie i tak uśmiechnęła się mówiąc:

- Dzień dobry paniom!

Zapach bylicy zdawał się spowijać ją całą, gdy szła dalej mijając piekarnię, lodownię, aptekę i zakład modniarski. Porwany wiatrem piasek zawirował koło niej. Próbowała odskoczyć od wiru, który poderwał się w górę tuż obok, ale j ej buty i tak napełniły się piaskiem. Tupnęła nogami i potrząsnęła rąbkiem spódnicy.

- Dzień dobry, panno Sallie. Co sprowadza panią do tej części miasta? Czy tu, w Izbie Handlowej, możemy coś dla pani zrobić?

- Tak, możecie. Jak pan myśli, ile kosztowałoby posadzenie topól wzdłuż tej ulicy, po obu stronach?

- Czemu pani pyta?

- Chciałabym je podarować miastu na pamiątkę po moim przyjacielu, Cotto-nie Easterze. Zapłaciłbym za ich posadzenie. Może warto jeszcze ustawić kilka ławek pod drzewami, żeby mogły tam siadać panie. Myślę, że ulica byłaby wtedy naprawdę ładna.

- Z pewnością, panno Sallie. Miasto stopniowo się ożywia. To mi się podoba.

- Mnie też.

Sallie zwalczyła w sobie chęć zatańczenia na środku ulicy. To musiał być sen - ale jeśli tak było, jak wytłumaczyć pudełko w jej dłoniach? Był tylko jeden sposób, żeby się upewnić. Przystanęła na progu sklepu, włożyła rękę do pudełka i wyciągnęłajednąz książeczek czekowych. Popatrzyła na nazwę wytłoczoną złotymi literami na okładce. Zawróciła, skręciła za róg i szła dalej, aż dotarła do właściwego banku. Weszła, podeszła do okienka i wręczyła kasjerowi małą niebieską książeczkę.

- Poproszę... pięćset dolarów.

Pięć minut później Sallie wyszła z banku oszołomiona, z pięcioma banknotami studolarowymi bezpiecznie schowanymi w torebce. To działo się naprawdę, to nie był sen. Poszła w dół ulicy, a w głowie kręciło j ej się na myśl, że wszystko, co powiedział Alvin Waring było prawdą.

Z pieniędzmi w torebce i czekami w kieszeni sukienki Sallie zatrzymała się najpierw w Kompanii Handlowej, kupiła torbę brzoskwiń w puszkach, którą natychmiast wręczyła Billy'emu razem z dziesięcioma dolarami. Rozdała pieniądze wszystkim górnikom upominając, żeby zjedli coś dobrego i wykąpali się, zanim wydadzą resztę w "Czerwonej Cebuli".

Sallie otworzyła drzwi do salonu bingo własnym kluczem. W jaskrawym świetle słońca przedostającym się do dużego pomieszczenia, salon wyglądał jak marny, wiecznie zadymiony tani bar. Widać było proste meble, rozchwierutany blat, gołe okna, klatkę kasjera i małą scenę, która służyła też jako stoisko bingo, na którym wywoływano numery i gdzie Sallie śpiewała na rozpoczęcie i zakończenie wieczoru. Obeszła wszystko - dotykała pokrytych filcem stołów do pokera na drugim końcu sali, siadała w ławkach dla graczy w bingo. Ułożyła kupkę kart w porządny stosik. Może powinna wyrzucić stąd wszystko i zacząć od początku? Usiadła znowu i zamknęła oczy. Jak można byłoby urządzić to miej sce? Prawdziwa scena, mała, z czerwoną, aksamitną kurtyną, którą można byłoby rozsuwać i zasuwać. Pasujące do niej draperie w oknach, które można zasłaniać na zimę. Kandelabry nad stołami dałyby lepsze światło. Może jeszcze reflektor do oświetlania sceny. Nowy bar, podobny do tego, jaki mieli w klubie "Arizona": błyszczący, mahoniowy, z mosiężnąbalustradą. Skórzane stołki z mosiężnymi ozdobami, pasujące do baru. Nowa podłoga, dywany. Żadnych spluwaczek. Z całą pewnością nowe drzwi wejściowe ze szklanymi panelami, może nawet z kolorowego szkła. Kazałaby posadzić trochę drzew wokół budynku, także kwiaty, jeśli chciałyby tu rosnąć.

Przeszła do najdalszego kąta sali, gdzie chroniła się, kiedy nie było dużego ruchu albo po prostu chciała być sama. Usiadła na chwiejącym się krześle i oparła łokcie na stole o nierównych nogach. Uśmiechnęła się, gdy stół zakołysał się tak samo, jak krzesło. Cotton mawiał, że oba te meble zrobił zezowaty stolarz. Zastanowiła się, czy tęskniłaby za tym miejscem w jego obecnej formie. Stare rzeczy były wygodne. Do nowych trzeba było się przyzwyczajać.

Sallie spojrzała na małą scenę, na której godzina po godzinie wywoływała numery bingo. Zawsze cieszyła się, gdy jakiś siwiejący górnik wygrywał swoje cztery dziesięciocentówki i wydawał okrzyki radości tupiąc brudnymi butami w podłogę, a inni poszukiwacze wiwatowali na jego cześć.

Salon bingo nie zarabiał wiele pieniędzy, zaledwie tyle, by starczyło na wypłaty dla niej i wygrywających. Dla stałych klientów drzwi otwierały się w południe. Uważnie przyglądając się wchodzącym mogła stwierdzić, którzy byli głodni, którzy przyszli grać, a którzy chcieli po prostu posłuchać jej śpiewu. Głodni goście byli największym problemem. Jeb, właściciel sklepu mięsnego, pozwalał jej brać na rachunek jajka na twardo i marynaty, które codziennie sprzedawała. Na ogół miała szczęście, jeśli znalazła na nie trzydziestu klientów w ciągu dnia.

Zielony filc na trzech stołach do pokera pokryty był kurzem. Większość jej klientów nie miała tyle pieniędzy, żeby zacząć rozgrywkę, a ci, którzy mieli, musieli wziąć kredyt i wypisać skrypt dłużny. Karty bingo były bezpieczniejsze. Często siadała przy jednym ze stołów grając z klientami w pokera na suszoną fasolę. Zawsze przegrywała. Przy rzadkich okazjach, gdy któryś z poszukiwaczy miał więcej pieniędzy w portfelu, kładł na barze drobną sumę dla Sallie. O północy, tuż przed zamknięciem, wtykała te pieniądze pod drzwi Jeba, żeby spłacić dług.

Najbardziej lubiła w swoich klientach to, że przychodząc do salonu robili co mogli, żeby zachowywać się jak dżentelmeni. Starali się być eleganccy: zaczesy-

wali włosy do tyłu, strzepywali kurz z ubrania i butów. Najczęściej myli też ręce, chociaż nie mieli pieniędzy na pokój i ciepłą kąpiel. Zawsze mogła poznać, kiedy mieli wyszczotkowane wąsy. Prawiła im komplementy mówiąc, że wyglądająjak modni panowie z Bostonu. Chichotali wtedy z radości, a ona też musiała się śmiać, gdy zmuszali ją żeby przyznała, że nigdy nie widziała prawdziwego bostońskiego dżentelmena.

Wszystko się teraz zmieni. Po raz pierwszy w życiu Sallie poczuła strach przed nieznanym. Gdyby tylko nie była takąignorantką! Nie mogła stłumić obaw, ale z pewnością mogła zdobyć jakieś wykształcenie. Po raz kolejny pożałowała, że nie ma przy niej braci, Setha i Josha. Gdyby tylko wiedziała, gdzie są. Wszystko w swoim czasie albo, j ak mawiał Cotton, nie zbuduj e się Rzymu w j eden dzień -cokolwiek mogłoby to znaczyć.

Sallie zamknęła na klucz drzwi w swoim pokoju w pensjonacie i dopiero wtedy otworzyła drewniane pudełko. Usiadła ze skrzyżowanymi nogami na środku łóżka, patrząc na stertę książeczek czekowych - czerwone, niebieskie, zielone, brązowe. Tyle tu było cyfr! Próbowała policzyć zera. Pan Waring mówił tak, jakby była w stanie kupić cały świat. Cały świat! Rozpłakała się ze złości na swój brak wykształcenia. Gdy się uspokoiła, powróciła myślami do Cottona Eastera, swego dobroczyńcy. "Nie rozumiem tego, Cotton. Skoro miałeś tyle pieniędzy, dlaczego żyłeś tak, jak żyłeś? Czasami byłeś głodny i nie miałeś pieniędzy, żeby wynająć pokój. Nie miałeś nawet dolara na kąpiel. Mogłeś wieść o wiele łatwiejsze życie. Żałuję, że nie powiedziałeś mi, co planujesz. Co powinnam zrobić z taką fortuną? Nie wiedziałam nawet, że na świecie istnieje tyle pieniędzy. Musiałeś chcieć, żebym zrobiła coś konkretnego. Ale co?" Rozejrzała się wokół, prawie spodziewając się, że usłyszy głos Cottona. Rzuciła się w tył na pogniecione poduszki, a drewniane pudełko przewróciło się do góry nogami. Wtedy to zobaczyła: pognieciony kawałek papieru. List. Może to dla niej, od Cottona. Zacisnęła mocno kciuki i przeżegnała się. "Proszę, niech to będą drukowane litery. Spraw, Boże, żebym mogła odczytać słowa. Nie pozwól mi teraz pozostać w nieświadomości. Muszę wiedzieć dlaczego Cotton był dla mnie taki dobry i miły. Proszę Cię, Boże. Wybuduję kościół. Przysięgam Ci, że tak zrobię. Nazwę go imieniem Cottona Eastera. Cotton był religijny. Modlił się codziennie. Nauczył mnie modlitwy. Będę ją codziennie powtarzać".

Sallie zacisnęła mocno powieki, podczas gdy jej palce badały fałdy pogniecionego papieru. Kiedy się uspokoiła, rozprostowała kartkę. Drukowane litery i prosty język sprawiły, że łzy napłynęły jej do oczu.

DROGA SALLIE,

JEŻELI DOSTAŁAŚ TEN LIST TO WIESZ, ŻE NIE ŻYJĘ. ZOSTAWIAM CI WSZYSTKO, CO MAM. NIE OBCHODZI MNIE, CO ZROBISZ Z PIENIĘDZMI. NIGDY NIE PRZYNIOSŁY MI SZCZĘŚCIA, ALE POZWOLĄ CI ZOSTAĆ DAMĄ. ALYTN CI POMOŻE. JEST DOBRYM CZŁOWIEKIEM

2 - Królowa Vegas

I MOŻESZ MU UFAĆ. SALLIE, BĘDZIESZ NAJBOGATSZĄ KOBIETĄ W STANIE NEWADA. TYLKO UWAŻAJ, KOMU ZAUFASZ. NIGDY NIKOMU NIE POKAZUJ DROGI DO SEJFU. MOŻESZ TERAZ PRZESTAĆ KŁAŚĆ SIĘ DO ŁÓŻEK OBCYCH MĘŻCZYZN. NIE MA POTRZEBY, ŻEBYŚ KOMUKOLWIEK MÓWIŁA, ŻE TO ROBIŁAŚ. PAMIĘTAJ, CO CI RADZĘ. NIE DZIEL SIĘ SWOIMI SPRAWAMI Z INNYMI LUDŹMI. NIEKTÓRE RZECZY TRZEBA TRZYMAĆ W TAJEMNICY. KOCHAM CIĘ, SALLIE. NIE ŚMIEJ SIĘ TERAZ ZE MNIE. WIEM, ŻE MÓGŁBYM BYĆ TWOIM OJCEM ALBO DZIADKIEM. NIE DA SIĘ POWSTRZYMAĆ UCZUCIA. NIE CHCĘ NAWET PRÓBOWAĆ. CHCĘ, ŻEBYŚ BYŁA SZCZĘŚLIWA, SALLIE. MASZ DOBRE SERCE. CZASEM JESTEŚ ZA DOBRA. DBAJ O SIEBIE, A KIEDY BĘDZIESZ MIAŁA CZAS, PRZYJDŹ NA MÓJ GRÓB I POROZMAWIAJ ZE MNĄ. NIE BĘDĘ MÓGŁ CI ODPOWIEDZIEĆ, ALE CIĘ USŁYSZĘ. TO WSZYSTKO, O CO PROSZĘ, SALLIE. MAM NADZIEJĘ, ŻE ZNAJDZIESZ SOBIE DOBREGO MĘŻCZYZNĘ, KTÓRY DA CI DZIECI I BĘDZIE CIĘ KOCHAŁ TAK, JAK NA TO ZASŁUGUJESZ. NIE DZIEL SIĘ SWOJĄ PRZESZŁOŚCIĄ, SALLIE, BO INACZEJ ONA WRÓCI I BĘDZIE CIĘ PRZEŚLADOWAĆ. KOCHAM CIĘ, SALLIE.

TWÓJ PRZYJACIEL. COTTON EASTER.

Sallie rzuciła się na łóżko i wybuchnęła płaczem.

- Nigdy przedtem nie dostałam listu - wyszeptała do poduszki. - Ten zatrzymam na zawsze. Będę go czytać codziennie i zrobię to, co powiedziałeś. Będę przychodzić na twój grób i będziemy rozmawiać. Ja będę mówiła, a ty będziesz słuchał. Obiecałeś mi to, Cotton. Obiecuję, że nie będę... no wiesz, robić tego, o czym pisałeś.

Chwilę później zerwała się z łóżka i wypadła za drzwi. Biegła, zwalniając tylko na zakrętach, nie dbając o to, czy ktoś jąwidział i co mógł sobie pomyśleć. Miała coś do zrobienia. Coś ważnego. Później mogła troszczyć się o to, by zachowywać się jak dama.

Gdy dotarła na cmentarz, brakowało j ej tchu i miała rozwiane włosy. Oszalałym wzrokiem szukała kopca ciemnej ziemi, który czekał na nagrobek. Zobaczyła wyschnięte płatki kwiatów i wiedziała już, że znalazła właściwą mogiłę. Wydała na ten mały bukiecik swoje ostatnie pieniądze. Teraz, jeśli zechce, może przynosić świeże kwiaty każdego dnia.

Sallie przysiadła na twardej ziemi. Oparła brodę na kolanach i objęła je ramionami.

- Cotton, to ja, Sallie. Dostałam dzisiaj twój list. Był w pudełku razem z książeczkami czekowymi. To naprawdę ładnie z twojej strony, że zostawiłeś mi wszystkie swoje pieniądze. Mam zamiar wsiąść w pociąg do Teksasu i odwiedzić rodzinę. Wzięłam trochę pieniędzy z banku. Kupię mamie śliczny mały domek i nową sukienkę. Kupię też rzeczy dla dzieciaków i może dopilnuj ę, żeby skończyły szkoły.

Nie mogę się doczekać, kiedy stanę w drzwiach i zobaczę twarz mamy. Zawsze mówiła, że to Seth dorobi się dużych pieniędzy. Seth był najstarszy. Nigdy go nie widziałam, bo zniknął z domu, zanim się urodziłam. Tak samo Josh. Mama była taka dumna z najstarszych synów. Każdego dnia powtarzała, że wrócą z prezentami dla wszystkich. Ale nigdy nie wrócili. Nawet nie wiem, jak wyglądają. Mama mówiła, że byli podobni do taty jak dwie krople wody. Może któregoś dnia znajdę ich i im pomogę. To niedobrze, że nie wiem, jak wyglądają moi bracia. Wszystko, co pamiętam, to twarz mamy. Podobno była ładna jako młoda dziewczyna, ale tata wycisnął z niej życie. Czasem słyszałam, jak płakała w nocy, ale rano zawsze była uśmiechnięta.

- Nie widziałam jeszcze domu na wzgórzach. Musi być piękny, skoro nazwano go Sunrise. Może mama będzie chciała tu przyjechać i zamieszkać ze mną. To byłoby w porządku, prawda, Cotton? Kupię jej ozdobne krzesło, żeby mogła siedzieć na nim i nic nie robić. Będę jej przynosić kwiaty i codziennie podawać stek na obiad. Mam zamiar kupić jej najładniejszą sukienkę na świecie. Do tego eleganckie buty i pończochy. I naszyjnik z pereł. Będęjej wcierać glicerynę w dłonie, opiłuję paznokcie i może pomaluję lakierem. Nie wiem, co zrobię dla taty. Może po prostu pozwolę mu się zapić na śmierć. To chyba jedyna rzecz, jaka może go uszczęśliwić.

- Kupię nową sukienkę na podróż, wiesz Cotton? Chcę, żeby mama była dumna, kiedy mnie zobaczy. Chciałabym ci podziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. Obiecałam Bogu, że zbuduję kościół i nazwę go twoim imieniem: Cotton Easter. Może kaznodzieja pozwoli mi śpiewać tam w niedziele. To by mi się podobało. Będę śpiewać dla ciebie, Cotton. Wiem, że patrzysz na mnie z góry i słyszysz co mówię. Ciekawe, czy masz skrzydła? Jeb McGuire powiedział, że anioły mają skrzydła i dzwonią małymi dzwoneczkami. Rzecz jasna, był pijany, gdy to mówił. Ale podoba mi się ten pomysł. Muszę się tyle nauczyć, Cotton. Zupełnie nic nie wiem. Niedługo będę miała dwadzieścia lat i jestem ciemna jak niektórzy górnicy, ci, co nigdy nie chodzili do szkół.

- Wiem, Cotton, że chciałeś być tu pochowany, ale trochę o tym myślałam. Jeśli przeprowadzę się do domu na wzgórzach, nie będę mogła tu często przychodzić. Nie chcę, żebyś został sam. Chciałabym cię wykopać i przenieść do Sunr...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Jmcweb.org Booking

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL